Тэмдэглэл 14: Зөвлөх багшийн үйл ажиллагаанаас

5 сарын 13-ны өдөр, Сэлэнгэ аймгийн Сүхбаатар сум руу явлаа. Энэ суманд Жайкагийн сайн дурын гишүүн ажилладаг. Тэдний хоёр нь сургуульд багшилж байсан ба 2011 оны 6 сард хугацаагаа дуусган нутаг буцах гэж байна.

Монголын сургуулийн хичээлийн жил 5 сарын сүүлээр дуусан, 9 сараас эхэлнэ. Тийм учраас энэ хоёр багшийн үйл ажиллагаа нь ч дуусч байгаа юм. Энэ 2 багшийн нэг нь биеийн тамир хичээлийн заадаг бөгөөд голчлон бага ангид хичээл ордог. Түүнийг буцахаас нь өмнө, хичээлийг нь үзэж сонирхохоор шийдэн, 12-нд шөнийн галт тэргэнд суун Сүхбаатар сум орсон.

4, 5-р ангийн хичээлд суун хичээлийн үйл явцтай танилцсан юм.

5-р ангийн хичээл нь бөмбөгтэй буюу *Лавтуу* (2 баг болон баг болон хуваагдан бөмбөгөөр цохиж онох) хичээл байлаа. Монголын биеийн тамирын хичээлд бөмбөгөө онож шидэх гэсэн техникийг заахаас биш бөмбөгөө хэрхэн барьж авах техникийг зурах бичигт тусгагдаагүй болон заадаггүй байна. Тийм учраас хүүхдүүд нь бөмбөгийг тосож авах туршлага бага, бөмбөгөөс зугтаах нь оновчой гэсэн ойлголттой байлаа. Мөн багийн тоглолт болон ялангуяа бөмбөгөөр тоглох нь цөөн.

4-р ангид Ойрын гүйлтийн хичээл орсон. Хичээл эхлэхийн өмнө зөвлөх багш надруу ирэн өнөөдөр ямар хичээл ордог юм билээ хэмээн надаас асуулаа. “Хүүхдүүдэд янз бүрийн гүйх техник заавал бүгд баярлах биш үү “гэж хэллээ. Үнэхээр 2 жилийг хүүхдүүдтэй хамт өнгөрөөсөн багш гэдэг нь харагдаж байлаа. Тэрээр хүүхдүүдэд гүйх техникүүдийг заахад, сэтгэл нь хөдөлсөн хүүхдүүд дараа нь ямар, дараа нь дахиад хэмээн асууцгааж байсан. Дарааллаа хүлээж байх хооронд өөрөө гүйх, дасгал хийх хүүхэд байсан.

Багш хүүхдүүддээ сэтгэл хөдлөлтэйгээр хичээлээ заах нь багшид ч хүүхдүүдэд ч сонирхойтой үр дүнтэй, гайхалтай байлаа. Яалт ч үгүй зөвлөх багш гэж бодогдохоор.

Энэ 2жилийн хугацаанд монголын хүүхдүүд болон багш нартай хичээн зүтгэн ирсэн болов уу. Мөн японы биен тамирын хичээлийн заах арга зүйг монгол хүүхдийн онцлогт тохируулан заан туршиж ирсэн байх даа.

Монгол дахь 2 жилийн ажиллагаа амжилттай боллоо.

第１４回　先輩隊員の活動を見て

　５月１３日、セレンゲ県のスフバータル村に行った。この村には、青年海外協力隊が５人いる。そのうち２人はこの６月末に任期満了で帰国する。２人とも学校で働いている。

　モンゴルの学校は５月末で終わり、９月から新学年がスタートする。そのため、この２人も活動はもう終わりになるのだ。そのうちの１人が体育隊員。主に小学生の授業をされている。帰国間近のこの先輩隊員の授業を見ようと思い、１２日、夜行列車に乗ってスフバートル村に行った。

　見せていただいたのは、４年生と５年生の授業。

５年生がボールを使っての授業で「ドッチボール」。モンゴルの体育の授業では、ボールを的に当てて投げるなど、投げるという項目は指導されてきているようだが、ボールを受けるという項目は、教科書等にもないらしく、あまり指導をされていない。そのため、子どもたちは、ボールを受けるという経験が少なく、ドッチボールも投げては逃げるといった感じであった。また、集団ゲーム、特にボールを使ってというのは少ないのであろう。

４年生は「短距離走」。授業の前に「どんな授業にしようかまだ悩んでいる。」と言って私にアドバイスを求めてきた先輩隊員。「子どもたちにいろいろな走り方を教えてあげたら、喜んでするんじゃない？」とだけ伝えた。さすが２年間、子どもたちと一緒に授業をされてきた先輩隊員。子どもたちの心をつかんで、いろいろな走り方を指導された。子どもたちは「次は？」「次、どんなん？」と先輩隊員に質問攻め。順番を待っている間に、走り方の練習をする子どもたちもいました。

指導する先輩隊員も笑顔で子どもたちに指導をしていた。子どもも先生も楽しいと思える授業。本当に素晴らしいかったです。

やっぱり先輩隊員。この２年間は、モンゴルの子どもたちと先生方と一緒に頑張ってきたのだろう。また、日本の体育の授業方法をモンゴルの子どもたちに合うように、試行錯誤し、アレンジをし続けてきたのであろう。

活動、お疲れ様でした。