Тэмдэглэл 46: Бидний захидал бидний найзад хүрээсэй.

“Тэмдэглэл 9: 67-р сургууль дээрх  хичээл”-д бичсэнчлэн 67-р сургуулийн хүүхдүүд Японд болсон том газар хөдлөлтөөс байгалийн гамшиг гэж ямар зүйл байдагийг суран, гамшигт өртсөн хүмүүст Сэтгэлийн үг илгээх хэмээн захиа бичиж илгээх хичээлийн тухай танилцуулсан. Өнгөрсөн жилийн явдал.

Шинэ хичээлийн жил эхлэн 9сарын сүүлээр 67-р сургууль дээр очих үед

“Маюми багшаа үүнийг хэмээн”

Менежер багш 1-р ангиас 5-р анги хүртэлх 44ангийн 1500гаруй хүүхдийн гарын хэлбэртэй захиа надад өглөө. Миний явуулж байсан хичээлийг дахин явуулсан байсан нь маш гайхалтай санагдлаа. Тэгээд мартчихсан байсан өөрөөсөө ичлээ.

1500 гаруй хүүхдийн захиа аль нь ч яг л байгаагаараа Японыг дэмжсэн сэтгэл нь зовсон хатуу жуулсан үгнүүд байлаа. Би бүгдийг гэртээавчран захидал нэг бүрийг гартаа барин уншиж үзлээ. Хичнээн цаг зарцуулан уншсанч хүүхдүүдийн сэтгэлийн үгэнд сэтгэл хөдлөлөө. Тэгээд энэ захиануудыг гамшиг төртсөн хүмүүст хүргэе гэж бодлоо. Мэдээж монгол хэлээр бичигдсэн байсан болохоор орчуулах хэрэгтэй болж мөн том цаасан дээр эвлүүлэн наахаар болов. Орчуулгыг Монголд ажиллаж буй Япон эмэгтэй, Японд амьдарч байсан (газар хөдлөлтийн үеэр японд байсан) одоо 10-р ангийн Монгол сурагч тэгээд би 3уулаа явцгаалаа. Наах үед  3,4-р курсын оюутнаар туслууллаа.

(Японы хүүхдүүд одоо яаж байгаабол?)

Мартаж боломгүй. Гэвч бодоод байхад энэ бодол миний орон зайд нэлээн хувийг эзэлж байлаа. Ямар ч аргагүй гэсэн ч, цаг өнгөрөх тусам энэ гамшгийн тухай мэдээлэл багасна. ОдооＮＨＫээр тусгай үед хааяа лмэдээлэгдэнэ. Одоо ирж буй өвлийн хүйтэн тэд яаж байгаа бол.

Өнөөдөр гамшиг тохиолдсоноос яг 11сар өнгөрч байна. Одооч гэсэн хааяа хааяа надаас асуудаг юм.

“Япон одоо зүгээр болсон уу?”

“Гамшигтөртсөн хүүхдүүд эрүүл саруул байгаа юу?”

“ Сургууль нь яасан бол? “ Гэсэн асуултууд.

　Одоо ч гэсэн сэтгэл нь зовсон хүмүүс Монголд бий. Сэтгэлээсээ баярлаж байна. Хүн хүнээ хайрлах халуун сэтгэлд.

Гамшигт өртсөн хүмүүст Монголын хүүхдүүдийн захидал очин, нэг өдөр ч гэсэнамар амгалан байхыг гуйгаад зогсохгүй, би бас нэгэн багшийн хувьд тэнд ажиллаж байгаа багш нарыг дэмжиж байна. Ядарч туйлтлаа битгий хичээгээрэй гэж...

67-р сургуулийн хүүхдүүдийн захидал Мияги аймгийн боловсролын газар луу олон улсын шуудангаар илгээлээ. Очсон боловуу? Мияги-гийн хүүхдүүдэд захидал хүрээсэй гэж найдна...

Бидний захидал бидний найзнарт хүрээсэй

第46回　届け！僕たちの友だちに！

「第9回　第67学校での授業」で、第67番学校の子どもたちが、東日本大震災のことを学び、被災地の人々へのメッセージを作成する授業について、紹介をした。昨年度のことだ。

新年度が始まり、9月末（第67番学校を訪れた際）に、

「真有美先生、はい。これ、お願いしますね。」

と小学部の教務担当（メネジル）から、渡された。それは、なんと1年から5年生まで44クラス、1500人以上の子どもたちの手形メッセージだった。私が提案した授業案を第67番学校の先生たちがアレンジ（←ここが素晴らしい）し、子どもたちに授業をされていたのだった。驚いた。そして、忘れていた自分を恥じた。

　1500人以上のメッセージ。どれもこれも、素直で日本を応援・心配・励ましの言葉だった。私は、自宅に持って帰り、一つ一つのメッセージを手に取り、読んでみた。何時間も何時間もかかったけれど、子どもたちの言霊に感動した。そして、この子どもたちの気持ちを被災地の人々に届けたいと思った。もちろん、モンゴル語で書かれている。そこで、すべてを翻訳する作業と手形を模造紙に貼り付ける作業を行うことにした。

翻訳は、モンゴルで働く日本人女性・震災当時、日本で生活をしていた現在10年生のモンゴル人女生徒・私の3人で行った。張り付ける作業は、現在3回生と4回生の学生にお手伝いをしてもらった。

　

（日本の子どもたちは、今、どうしているんだろうか？）

忘れていたわけではない。しかし、改めてそんな思いが私の中で大きくなった。

　仕方がないことだが、被災地の情報は、時間と共に減っていき、今ではＮＨＫでも特別なことがない限り、報道されない。再びやってくる東北の厳しい冬。

（被災地の方はどうしておられるのだろうか？）

　今日で震災からちょうど11か月。

今でも、時々、質問される。

「日本は今、大丈夫になりましたか？」

「被災地の子どもたち、元気になりましたか？学校はどうしていますか？」などなど。

今でも見守ってくれている人々が、このモンゴルにいる。心から感謝。人としての暖かさに感謝。

　被災地の人々にモンゴルの子どもたちのメッセージが届き、1日も平穏な日々が訪れることを願って止まない。また、私も一人の教師として、被災地の学校で働く先生方を応援しています。頑張りすぎないで。。。

第67番学校の子どもたちのメッセージは、宮城県教育委員会にＥＭＳ（国際スピード郵便）で送った。届いただろうか？宮城の子どもたちに、モンゴルの子どもたちのメッセージが届いてほしい。

届け！モンゴルの友から、日本の友へ。